بیا تا از گلستان گل بچینیم

 *مال از بهر آسایش عمرست نه عمر از بهر گِرد کردن مال.

عاقلی را پرسیدند: نیکبخت کیست و بدبخت چیست؟ گفت: نیکبخت آنکه خورد و کِشت و بدبخت آنکه مُرد و هشت.

مکن نماز بر آن هیچ کس که هیچ نکرد // که عمر در سرِ تحصیلِ مال کرد و نخَورد

***

دو کس رنج بیهوده بردند و سعی بی فایده کردند: یکی آن‌که اندوخت و نخورد، و دیگر آن‌که آموخت و نکرد.

علم چندان که بیشتر خوانی // چون عمل در تو نیست نادانی

نه محقق بود نه دانشمند // چارپایی بر او کتابی چند

آن تهی مغز را چه علم و خبر // که بر او هیزم است یا دفتر

***

سخن در میان دو دشمن چنان گوی که اگر دوست گردند شرم‌زده نباشی.

میان دو کس جنگ چون آتش است // سخن چین بدبخت هیزم کش است

کنند این و آن خوش دگر باره دل // وی اندر میان، کوربخت و خجل

***

سرمار به دست دشمن بکوب که از إحدی الحسنیین خالی نباشد؛ اگر این غالب آمد مار کشتی و اگر آن، از دشمن رستی.

***

ده آدمی بر سفره‌ای بخورند و دوسگ بر مُرداری بهم بسرنبرند.

حریص با جهانی، گرسنه است و قانع با نانی، سیر.

حکما گفته‌اند: توانگری به قناعت بِه از توانگری به بضاعت.

رودة تنگ به یک نانِ تهی پُر گردد // نعمت روی زمین پُر نکند دیدة‌ تنگ.